Το σχόλιο της Δευτέρας – Γράμμα στον Κωστή (Βακρινό)…

Κωνσταντίνος Δημ. Γραβιάς
Πτυχιούχος Οικον. Παν/μίου Πειραιά
Λογιστής – φοροτεχνικός

Κωστή, ο χρόνος κυλούσε και το παρελθόν ελισσόταν μέσα από τις σχεδόν δύο δεκαετίες γνωριμίας, συναντώντας κάθε φορά το παρόν, αλλά και τα σχέδια για το μέλλον μας. Μεγάλη αγάπη για το επάγγελμα, κοινές απόψεις, προβληματισμοί, ενίοτε διαφωνίες, αμοιβαία κατανόηση, χαρές, λύπες, πίκρες. Χωρίς ίσως να το καταλαβαίνουμε,
ένας αόρατος ιστός μάς είχε συνδέσει και όλο αυτό έσερνε μαζί του ό,τι άντεξε τελικά στο χρόνο. Μια φιλία, άδολη, χωρίς τις κίβδηλες καθημερινές επικοινωνίες, αλλά με επικοινωνία αληθινή, ουσιαστική. Τι κι αν δεν μιλούσαμε όσο συχνά θέλαμε το τελευταίο διάστημα —ο κορωνοϊός μάς ισοπέδωσε λόγω και της εκτίναξης των επαγγελματικών υποχρεώσεων— εσύ ήσουν πάντα κοντά μου με τον μοναδικό σου τρόπο. Με ένα γρήγορο τηλεφώνημα, μέσα από ένα email στήριξης σε όσα βίωνα (βίωνες) όλο αυτό το διάστημα της πανδημίας που, δυστυχώς βαλθήκαμε εμείς οι λογιστές να αλληλοφαγωθούμε αντί να στραφούμε στους πραγματικούς υπεύθυνους που μάς καταρράκωσαν ψυχικά και σωματικά (θέλει μεγάλη συζήτηση αυτό, όμως τώρα θα λείπει η πάντα αμερόληπτη συναδελφική τοποθέτησή σου).

Κωστή, η αγαπημένη σου ρήση των Λατίνων ήταν το «res, non verba». Έργα και όχι λόγια, αυτό προσπαθούσες να εφαρμόσεις στη ζωή σου —επαγγελματική και προσωπική— και θέλω να σου πω ότι ως φίλος απέναντί μου τουλάχιστον το απέδειξες, γιατί έδειχνες εμπράκτως πως με στήριζες σε κάθε έκφανση της ζωής μου.

Κωστή, ήσουν όμορφος άνθρωπος, βαθιά καλλιεργημένος, δε διαφήμιζες ποτέ την παιδεία σου, δε φορούσες προσωπείο και είχες μια ευθύτητα στο λόγο σου, ακούγοντας συνάμα το συνομιλητή σου. Σε ανακάλυπτα μέσα από τις θέσεις και κυρίως τις πράξεις σου. Χαιρόσουν ειλικρινά για μένα, λέγοντας πάντα ένα μπράβο όταν έπρεπε, δίνοντάς μου έτσι μια ηθική ανταμοιβή που οι περισσότεροι «φίλοι» δεν τολμούν καν να ψελλίσουν, πλημμυρισμένοι ίσως από άλλα συναισθήματα που εσύ δεν έτρεφες.
Βέβαια, δεν ήσουν αλάνθαστος —ποιος είναι άλλωστε— όμως τα λάθη σου τα παραδεχόσουν, ενώ δε με δίκαζες ποτέ για τα δικά μου, παρά μόνο με παρότρυνες με το μειλίχιο ύφος σου να μην τα επαναλάβω. Ακόμη κι κείνους, τους δήθεν «φίλους» σου, που μου εκμυστηρεύτηκες όσα σου έκαναν, δεν τους δίκασες, αφού γνώριζες
πολύ καλά πως ό,τι κάνουμε τελικά μάς το επιστρέφει η ίδια
ζωή.

Κωστή, ήταν τόσο ξαφνικό το μαντάτο και η δυσάρεστη εξέλιξή του και όσο κι αν θες να με μαλώσεις από κει που βλέπεις τώρα, δυστυχώς δεν είναι εύκολο να το διαχειριστώ, οπότε μη μου θυμώσεις που γράφω δημοσίως για σένα σήμερα αυτές τις λίγες αράδες (γνωρίζω τη συστολή σου). Δεν είναι νεκρολογία, είναι απλά κάποια πράγματα που δεν πρόλαβα να σου τα πω από κοντά, γιατί βιάστηκες να φύγεις. Όλα όσα είπαμε, όσα βιώσαμε, όσα μοιραστήκαμε θα τα ζω πλέον με την υλική απουσία σου, όμως η ενέργεια της ψυχής σου είμαι σίγουρος πως θα ναι συνοδοιπόρος μου, μέχρι τότε.

Κωστή, σου αφιερώνω λίγους στίχους του μεγάλου ποιητή (Κ. Καβάφη), γιατί θεωρώ πως ποτέ δεν «αριθμήθηκες» και το αγαπημένο σου τραγούδι.
 

Όλο αυτό το διάστημα που ζούμε μέσα στην πανδημία και σε ό,τι αυτή επέφερε στις ζωές μας, συνειδητοποίησα όσο ποτέ άλλοτε το πόσο σημαντική είναι η δυναμική της ενότητας προκειμένου να ξεπεραστούν οι δυσκολίες. Περαιτέρω, στο μικρόκοσμό μας, στο χώρο των λογιστών αναφέρομαι, η ενότητα αποτελεί το οξυγόνο που θα μας κρατήσει ζωντανούς και θα μας δώσει την ώθηση να αντιπαλέψουμε και τα βρόμικα παιχνίδια που παίζονται εις βάρος μας. Όπως θα λεγε και ο ποιητής, λογαριάζουν πόσα δολάρια κάνει σήμερα το υπερούσιο μέταλλό μας¹. Σπεκουλάρουν όλοι σχεδόν στην πλάτη μας κι εμείς δεν αντιδρούμε, λες και είμαστε αποχαυνωμένοι ή ανήμποροι να αντιδράσουμε. Μα, δε βλέπουμε τι γίνεται γύρω από το επάγγελμά μας ή εθελοτυφλούμε;
 

Περαιτέρω, λησμονούμε πόσο σημαντική είναι η ενότητα, αφού πολύ συχνά —μηδενός εξαιρουμένου—αναλωνόμαστε σε αντιπαραθέσεις και διαξιφισμούς. Το ζιζάνιο της διχόνοιας ανθίζει εδώ και χρόνια απομυζώντας έτσι την ίδια τη δυναμική του κλάδου μας. Δεν είναι λογικό ένας χώρος όπως ο δικός μας, που όλοι όσοι εργαζόμαστε αντιμετωπίζουμε τις ίδιες αγωνίες, το ίδιο άγχος, τις ίδιες αγωνίες, το ίδιο βάρος των ασφυκτικών προθεσμιών, κ.λπ., να είμαστε κατακερματισμένοι και μονίμως να αλληλοφαγωνόμαστε, μη μπορώντας έτσι να διεκδικήσουμε τα δίκαια αιτήματά μας.
 

Τις λύσεις τις ξέρουμε, βούληση χρειάζεται, ατομική ευθύνη και συλλογική προσπάθεια. Ουσιαστικά δε μας χωρίζει τίποτα μα, μας ενώνουν πάρα πολλά και κυρίως η αγάπη για το επάγγελμά μας και το μέλλον του.
 

Καλό μήνα σε όλες και όλους, με υγεία.
 

[1] Από την πρώτη στροφή του ποιήματος του Κ. Καρυτάκη, «Στο άγαλμα της Ελευθερίας που φωτίζει τον κόσμο».
 

«Λευτεριά, Λευτεριά, σχίζει, δαγκάνει
τους ουρανούς το στέμμα σου. Το φως σου,
χωρίς να καίει, τυφλώνει το λαό σου.
Πεταλούδες χρυσές οι Αμερικάνοι,
λογαριάζουν πόσα δολάρια κάνει
σήμερα το υπερούσιο μέταλλό σου».